غروبی می رسد آرام
که اندوهش جهانی را کند مغموم و آزرده
نه بستانی ؛ نه گلرویی
که بر اندام این هستی هزاران رنج و محنت هاست
چراغ زندگی مرده !

چه دلگیر است اینک دیدن افتاده از پایی
که در دام عمیق اعتیاد خویش ، می میرد .
به کنج معبر تاریک و وحشت زا
به سختی می سپارد جان .
و مرگ او را کند تهدید !
خدایا ، بشکند دستی که بر خاک لطیف و پاک
چنین بذر تباهی را به قصد مرگ و غم پاشید.

نه ، باور نیست این درد :
غروب یک به یک انسان بیچاره
تباهی های پی در پی
زمان را ، گوئیا اینک : بخواب غفلتی باشد
نبیند آنهمه بیداد
نجات جان انسان را چه راحت برده او از یاد !
غروب جان انسان بین...
خدایا ؛ بشنو این فریاد !

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: